Ja w wojsku

Poruszony przypadkiem wątek przywołał wspomnienie… Otóż, zdarzyło się w moim życiu tak, że tuż po studiach, przez bardzo krótki okres, pracowałam w wojsku…

Mój zawód nie ma z armią nic wspólnego, jednakże jest na tyle uniwersalny, iż pozwolił mi znaleźć zatrudnienie również i w pewnych istotnych strukturach wojskowych.

W tym czasie, w „moim” rejonie Polski, odbywał się ważny zjazd dowódców naszej – polskiej – armii. Od podpułkownika wzwyż; major był tu żałosnym pariasem… Panowie wojskowi organizowali sobie spotkania i narady, jak również rozrywkę i wymyślili, że włączą mnie, naiwną dwudziestoparolatkę, w owo przedsięwzięcie i wtedy źródłem radości będzie nie tylko rzeczona rozrywka, ale również ja… w roli głupawej kobitki, clowna-cywila… A moje władze zwierzchnie pomysłowi przyklasnęły.

Tą rozrywką był konkurs strzelniczy.

Panowie wojskowi, pułkownicy+, którzy mieli regularne ćwiczenia ze strzelania, urządzili kilkuetapową rywalizację. Wywieziono mnie na poligon, tudzież strzelnicę (nie wiem – nie rozróżniam).

Pierwszym zadaniem były strzały z pistoletu do tarczy, ustawionej hen, hen…

Powierzono mi pistolet, umiejscowiono w szeregu, a ja – wściekła na moje władze zwierzchnie (które przymusiły mnie do stanięcia w szranki ze starymi wyjadaczami) – w ciągu kilkudziesięciu sekund wystrzelałam wszystkie naboje. Było strasznie – pistolet miał odrzut (ręka mi uciekała przy strzale), a wydawany przez niego dźwięk nie okazywał się głuchym odgłosem znanym z filmów sensacyjnych, lecz był ostry, głośny i świdrował w uszach. Jednak czułam, że mój wzrok jest po mojej stronie 🙂

I tu dygresja:

Od dzieciństwa słabiej widzę na jedno oko. Skutecznie ukrywałam tę wadę przez wiele lat, w obawie przed potencjalnymi okularami. Kiedy były badania wzroku w szkole, ustawiałam się na końcu kolejki, w szybkim tempie uczyłam się całej tablicy Snellena na pamięć, po czym śpiewająco „zdawałam” test na dobry wzrok.

Te praktyki poskutkowały dezaktywacją receptorów siatkówki i utrwaleniem się wady, która nie podlega już korekcie okularowej. W rezultacie – widzę płasko, dwuwymiarowo – 2D. Nie dostrzegam głębi, jednak okazuje się, iż moje codzienne, sztampowe widzenie przystaje do postrzegania włączanego przy strzelaniu.

Wracając do konkursu – wystrzelałam w ekspresowym tempie wszystkie naboje, podczas gdy konkurujący ze mną liczni panowie strzelali wolniej i uważniej.

 

Gdy sprawdzono wyniki, okazało się, że… mam drugie miejsce. Trafiałam w środek tarczy…

Następne zadanie polegało na strzelaniu do ruchomego celu. Miałam wędrować z pistoletem wzdłuż określonej ścieżki, a nieopodal mnie wyskakiwały znienacka tarcze. Było zabawnie. Dla mnie – nie dla panów wojskowych 🙂

Jako totalny cywil reagowałam nietypowo, więc rejestrująca zdarzenie kamera uwieczniła taką oto scenkę rodzajową: ja, w poszukiwaniu tarczy, robię z wyciągniętym w dłoni pistoletem regularne obroty o 360 stopni, zaś szanowni panowie pułkownicy+ z adekwatną regularnością padają na ziemię, w obawie przed wymierzoną w nich moją bronią… Skąd miałam wiedzieć, że nie mierzy się w ludzi?! Zresztą wcale w nich nie mierzyłam, tylko szukałam wyskakującej tarczy… Z tej części zadania wybrnęłam zwycięsko: widzenie niestereoskopowe ponownie zdało egzamin.

W kolejnym zadaniu kazano mi strzelać z karabinu maszynowego na podpórkach – kałasznikowa, czy innego licha. Pestka. Łatwiej jak z pistoletu, bo można było oprzeć ustrojstwo o ramię i nie latała mi ręka.

Poległam na ostatnim etapie. Kazano mi biegać z karabinem maszynowym: to znaczy wyskakiwać z nim z okopu, pędzić dalej, wspinać się na jakieś worki i strzelać do celu. Strzelanie to pryszcz, ale ja nie byłam w stanie unieść tego karabinu!… Jestem ogólnie nieźle, rzekłabym nieskromnie – ponadprzeciętnie – wysportowana, ale wyskakiwanie z ciężkim żelastwem z głębokiego okopu, wspinanie się po workach z piaskiem, a przede wszystkim mierzenie z owego sprzętu (gdy dłonie mdleją i opadają), przekroczyło moje możliwości…  😦

W podsumowaniu i tak zmieściłam się „na podium” – w trójce zwycięzców. Ja – jedyny cywil. Ja – jedyna kobieta. Ja – jedyna osoba, która pierwszy raz dzierżyła pistolet (o karabinie maszynowym nie wspominając) w dłoni.

Więc jeśli ktoś ufa armii i pułkownikom+, to czas na weryfikację owej ufności, skoro zwykła babka z jednym sprawnym okiem jest w stanie ich pokonać :). Z drugiej strony – to relacja historyczna… Może czasy się zmieniły (choć moje ówczesne zwierzchnictwo nadal trwa na posterunku) i teraz w armii mamy skrzyżowanie Johna McClane’a z Arnoldem Szwarzenegerem z najlepszych lat?