Kochając księdza

Skąd się biorą historie o romansie z księdzem? W moim przypadku – z pierwszorzędowych źródeł. Wiarygodnych. Czy to oznacza, że zjawisko zaczyna być …nagminne? A może tylko bywa o tym głośno, jak o innych curiosach?

Początek

Paulina wiodła życie przyzwoite do bólu. Liceum w małej mieścinie. Studia bibliotekarskie w pobliskim, dużym mieście. Weekendy w domu z rodzicami. Zero romansów, zero chłopaków, zero ekscesów. Wielka miłość do książek, głównie literatury XIX-wiecznej.

Po studiach Paulina wróciła do rodziców. Była ich późnym dzieckiem. Starszy brat dawno się ożenił, wyjechał do Kanady, tam osiadł na stałe. Kontakt z nim ograniczał się do paru maili rocznie (z życzeniami świątecznymi, urodzinowymi i zdawkowym „co słychać?”).

Paulina rozpoczęła pracę w miejscowej bibliotece. Jej życie biegło monotonnie. Koleżanki ze studiów rozpierzchły się po całej Polsce. Dawne znajome z liceum urodziły dzieci, zajęły się mężami, psami, pracami, kredytami. Paulina żyła pracą i książkami. Mieszkała wciąż ze starymi rodzicami, wieczory spędzała z nimi w ogrodzie (gdy było ciepło) lub przy telewizji (kiedy na dworze był chłód). W małej mieścinie niewiele się działo.

Mężczyzna w jej życiu pojawił się znienacka. Z pomieszczeń biblioteki, w której pracowała, co jakiś czas korzystało Koło Młodych. Paulina została oddelegowana do pomocy Młodym w organizacji wieczorka poetyckiego, który miał być zakończony kampanią anty-narkotykową z udziałem miejscowych notabli. Pojawili się różni ludzie z miasteczka, były świece, rzewna muzyka, wieczór poezji, potem ostre przemówienia i …On.

O Nim już słyszała, bo było głośno. Światowiec i Społecznik. Fame jak mawia młodzież. Ksiądz.

Był wszędzie. Angażował się w środowiska młodzieżowe, organizował pielgrzymki z gitarą w tle i nocne czuwania. Zbierał na rynku pieniądze na ośrodek dla narkomanów i nie ruszało go, że staruszki spluwają za jego plecami. Tańczył hip-hop w miejscowej dyskotece, podróżował. Wyjeżdżał do Rzymu, mówiono, że do papieża, do Watykanu.

Paulina stroniła od Niego. Jeszcze zanim Go poznała (a już o Nim słyszała), unikała możliwości kontaktu, onieśmielona jego „światowością” i popularnością. Koleżanki w pracy chichotały wymieniając się uwagami, a ona chciała pozostać niewidzialna.

Pierwsze spotkanie ją zaskoczyło. On był miły, ciepły, otwarty. Patrzył na nią z uwagą, wydawało się, że ogarnia ją ojcowskim, opiekuńczym spojrzeniem, choć był młody… Kolejne spotkanie było sympatyczne, choć przypadkowe, a potem On wpadł do biblioteki.

Zaskoczyły ją jego wybory: niegrzeczna proza Maupassanta, w dodatku – szukał wersji oryginalnej. Natomiast kiedy poprosił ją o „Czerwone i czarne” („żeby sobie odświeżyć„), z lekka zbaraniała – ksiądz i taka lektura?! A jednocześnie ujęło ją jego zamiłowanie do XIX-wiecznych autorów.

Kiedy zwracał książki, pojawił się problem wypożyczeń międzybibliotecznych, bo on nalegał na dostęp do wersji oryginalnej. Paulina się zaangażowała w zdobycie książek, on pozostawał również niestrudzony.

Od słowa do słowa… Zdawkowa rozmowa o kłopotach ze sprowadzeniem książek do prowincjonalnej biblioteki przerodziła się w płomienną dyskusję o literaturze, przedłużoną o kawę w pobliskiej kawiarni. Potem kolejna dysputa o Flaubercie i Stendhalu… Spacer, kolacja. A potem On był ciekaw jej opinii o Nietzsche. Nigdy Pauliny nikt o to nie pytał. Pierwszy raz miała możność wypowiadania swoich poglądów, a ktoś słuchał jej z uwagą i szacunkiem…

A potem On wyjechał do Rzymu. Tęskniła za Nim. Dopiero jego nieobecność uświadomiła jej jak wielką pustkę wypełniał w jej życiu. Tkwiła za kontuarem bibliotecznym, a te same panie wciąż przychodziły po Zmierzchy, Greya, Juliettę, Crossa… Nikt nie chciał czytać Stendhala.

Romans

Kiedy wrócił, nie wiedziała jak ukryć własną radość. Wpadł do biblioteki, prosto z podróży. Pełen energii, dynamiczny, stanowczy. Wyciągnął ją z biblioteki. Powiedział, że mało nie oszalał w tym Rzymie bez niej. Że tak się dłużej nie da. Że nie może żyć bez niej. Paulina miała poczucie, że wylądowała w niebie.

Jednak on bezlitośnie ściągnął ją na ziemię – ma zobowiązania: wiernych; katolickie stowarzyszenie młodych i ich rodzin; narkomanów, oczekujących na leczenie. A jeszcze ksiądz prałat, biskup, dziekan… Różne sprawy. Nie może ich wszystkich zostawić.

Paulina przyjęła do wiadomości. Posmutniała, gotowa wycofać się i zrezygnować. Jednak On pokazał jej światło w tunelu – ma w pobliskim mieście małe mieszkanko. Taka kawalerka po babci. Mogliby się tam spotkać, porozmawiać. Nie raziliby oczu swoją przyjaźnią.

Zaczęli się spotykać. Wielkopłytowy, szary blok. Potężne osiedle. Anonimowość. Ale mieszkanko było przytulne.

Więc prowadzili rozmowy o literaturze, potem były świece, kolacja, wino. Atmosfera gęstniała. Zaczęła zostawać u niego na noc, mówiąc rodzicom, że śpi u koleżanki. Początkowo on spał na materacu. Początkowo…

Przemykała się chyłkiem do jego mieszkania. Wychodziła pod osłoną mroków zimowego poranka. Była szczęśliwa, mimo że mogli się widzieć tylko dwa-trzy razy w miesiącu. Ksiądz miał tyle ważnych spraw na głowie.

Początek końca

A potem spotkała koleżankę z liceum. Umówiły się na kawę, bo Paulina nie miała nic do roboty – ksiądz był zajęty: prowadził jakieś rekolekcje, angażowali go działacze z ruchu Pro-Life… Irmina, koleżanka z liceum, radośnie i bez skrępowania opowiadała jej wszystkie nowiny i plotki. Najpierw standardowo – o mężu i teściowej; głupiej szefowej z pracy; takiej jednej kuzynce, a potem przeszła do wspominania wspólnych znajomych. Z chichotem opowiedziała jak Zuzka z równoległej klasy zakochała się w księdzu („No, wiesz – tym ciachu…”). Irmina wpadła na nią w busie wracającym z sąsiedniego miasta, a zaryczana Zuzka, targana  świeżymi emocjami, nie wytrzymała i opowiedziała jak w uwitym przez księdza gniazdku znalazła inną… Wywiązała się awantura, inna powiedziała, że nie odstąpi, a Zuzka jest załamana… A Irmina się w ogóle dziwi, bo już od dawna wiadomo, że ksiądz „No wiesz, takie z niego ciacho i…hmmm… aktywista” spotyka się z szefową przychodni, tej od narkomanów. Tyle, że ona jest mężatką. Bratowa Irminy przyjaźni się z siostrą szefowej i poniekąd wiadomo, że najmłodsze dziecko szefowej ma księżowskie geny…

Skamieniała Paulina wysłuchała relacji do końca. Potem licząc na palcach miesiące, doszła do wniosku, że sprawy działy się niepokojąco równocześnie…

Koniec

Nie wytrzymała. Pojechała do pobliskiego miasta, do malutkiego mieszkanka. Nie miała klucza, nikogo nie zastała, lecz jak pies warowała pod drzwiami. Wróciła następnego dnia i jeszcze następnego.

Już miała się poddać, ale postanowiła pojechać jeszcze w weekend. Ksiądz miał być w tym czasie zajęty, bo wezwał go dziekan wydziału teologicznego, lecz zdesperowana Paulina liczyła na cud.

Cud się zdarzył – Ksiądz szybko załatwił swoje sprawy, bo siedząca na półpiętrze Paulina usłyszała jego głos, gdy wysiadał z windy.

Wyjrzała – był „po cywilnemu”. Roześmiany, radosny. Dzierżył w ręku torbę z zakupami, z której wystawały butelki wina, a… kobieta u jego boku nie była ani Zuzką, ani szefową przychodni. Też trzymała zakupy. Rozchichota, euforyczna, wpatrzona w niego.

Paulina nie chciała się więcej spotykać z Księdzem. Nie odpowiadała na jego sms-y, nie odbierała telefonu. Usiłowała schować się, kiedy pojawił się w bibliotece. Jednak nie mogła zapaść się pod ziemię. Więc, zmuszona do stanięcia z nim twarzą w twarz, powiedziała mu o wszystkim – i o zasłyszanej historii, i o tym, co zobaczyła… Z trudem powstrzymywała łzy.

A On – roześmiał się, pogłaskał ją czule po głowie i rzekł patrząc prosto w oczy: Kiciuś, coś sobie uroiłaś. Jesteśmy przyjaciółmi, było trochę seksu, ale nie spodziewałaś się chyba, że rzucę dla ciebie wszystko? Mam zobowiązania wobec wiernych i kościoła… O innych kobietach już rozmowy nie było.

A potem w mieścinie rozeszło się parę plotek (na szczęście nie o Paulinie) i ksiądz znowu udał się do Rzymu. Powiadają, że pojechał do Watykanu, do papieża.

Epilog

Fragment wywiadu z księdzem Markiem Dziewieckim, rozmawia Marta Jacukiewicz:

Redaktor Marta Jacukiewicz: Piękno kapłaństwa to jedna strona rzeczywistości. Ale na forach internetowych aż huczy na temat romansów z księżmi…

Ksiądz Marek Drzewiecki: Romanse księży niestety się zdarzają, jednak w Internecie nie znajdziemy obiektywnej wiedzy na ten temat. Są tam raczej pikantne historie i szczegóły, często wymyślone po to, by zyskać popularność danej strony www albo realizować czyjeś cele ideologiczne czy polityczne. Rzadko w Internecie znajdziemy poważne teksty na ten temat, na przykład takie, w których ktoś opisze swoje duchowe rozterki związane z romansowaniem z księdzem, swoją walkę o to, by nie ulec pożądaniu, by zachować czystość czy aby radykalnie nawrócić się po upadku.

Paulina nie pisała bloga o swoich rozterkach. Jako istota prostoduszna, niewinna i prostolinijna po prostu zaufała. A więc pytanie za 100 punktów – czy Paulina powinna zacząć pisać blog, aby radykalnie nawrócić się po upadku? Bo Ksiądz…

Cóż, jego „upadek” nie dotyczy.

---

Podobny post: Romans z czułym i wrażliwym mężczyzną, czyli księdzem