Wstyd (wątek polityczny)

Wstyd się przyznać.

Kiedy Rosja napadła na Ukrainę i zabrała jej Krym, byłam wściekła. Pamiętając, że Ukraina zrezygnowała z posiadania broni jądrowej w zamian za respektowanie jej niepodległości i nienaruszalność granic (m.in. Memorandum Budapesztańskie, podpisane w 1994 roku), uznałam, że to zwykłe świństwo, iż nadużyto jej zaufania.

Moja wściekłość przeniosła się na obywateli Rosji.

Więc pewnego dnia siedząc beztrosko na ławce na dworcu autobusowym w Atenach, z żywą satysfakcją przyjęłam zachowanie mojego męża. Otóż, zagadnął nas człek z kobietą. Mówiąc po angielsku z wyraźnym akcentem zapytał nas, pławiących się w promieniach słońca (obsługa dworca, korzystając ze sjesty, gdzieś zniknęła), o której godzinie odjeżdża autobus do Przylądka Sunion (znajduje się tam malowniczo położona świątynia Posejdona). Mąż zapytał – czy ów mężczyzna jest z Rosji, a on z ewidentnym udarieniem, po przydługiej chwili wyraźnej konsternacji, podał, że… jest z Ukrainy. Kłamstwo malowało się w jego oczach, zdziwieniu partnerki i twardym, rosyjskim akcencie. Uwidaczniało się w jego wahaniu.

Więc mąż stanowczo stwierdził: Jeśli jesteś z Rosji, nie gadam z Tobą. A ja poczułam się dumna, że oto my, tacy zwykli Polacy, prostymi czynami przyłączamy się do walki o wolność Ukrainy! Drobny gest, a jednak intencja jest jasna: nie akceptujemy tych, którzy nie dotrzymali słowa, napadając na niewinną Ukrainę.

Pierwsza refleksja (a właściwie jej zajawka) pojawiła się później – wtedy, kiedy znajomy profesor powrócił z wykładów w Moskwie. Moi przyjaciele z Rosji  wstydzą się tego, co robi Putin – stwierdził, a mnie ogarnęło zwątpienie: może nie wszyscy Rosjanie popierają agresywną politykę swoich przywódców? Zwątpienie urodziło się i umarło, nie pozostawiając potomstwa…

A dziś ja odwiedzam inne państwo. Siedzę sobie w Tel Awiwie i tak sobie myślę…

 

Jestem Polką od urodzenia. I świat, a właściwie ten jego kawałek, który bywa zainteresowany Polską, generalizuje (podobnie jak ja generalizowałam prawdę o Rosjanach), że:

• pani Szydło, vel Brocha, o empatii zimnokrwistego rekina i pasji przemówień w stylu Adolfa Hitlera, to mój premier-reprezentant;
• paranoiczny Macierewicz  i spółka (wyliniały, głupkowaty Waszczykowski, pełna nienawiści i uprzedzeń Pawłowicz oraz nowa gwiazda – arogancka, prymitywna i wyraźnie wredna – Bernadeta K.) to moi wybrańcy;
• mniemam, że demokracja to totalitaryzm;
• jestem przeciw aborcji, niezależnie, ilu facetów zgwałciło nieszczęsną kobietę,
• jestem za sponsorowaniem Rydzyka i jego świty – dajmy mu po prostu wszystko!;
• a to, co zostanie, to przeznaczmy na program 500+, przy czym nie ma znaczenia, jak patologiczni są rodzice, ubiegający się o ów zasiłek;
• sądzę, iż Trybunał Konstytucyjny to banda kolesiów – do pieca z nimi;
• jestem stuprocentowo pewna, że katastrofa smoleńska to zamach ukartowany przez Rosję/Tuska/PO/siły nieczyste;
• wierzę, iż dotychczas w Polsce rządzili sami oszuści, banksterzy i złodzieje – trzeba ich rozliczyć, a najlepiej powiesić (Pan Bóg przymknie oko na karę śmierci, bo sprawa jest poważna, słuszna i wnosi Dobrą Zmianę);
• pragnę zmienić infrastrukturę polskiej ziemi – mniej elektrowni wiatrowych – więcej kopalń, mniej hipermarketów – a więcej świątyń, poza tym ciągle brakuje nam pomników, placów, ulic ku pamięci prezydenta wszech czasów –  Lecha Kaczyńskiego;
• nienawidzę Unii (mimo, że skwapliwie korzystam z jej pieniędzy), bo my, Polacy…
• pozwolę zginąć na morzu wszystkim imigranckim rodzinom (niezależnie od tego, ilu Polaków okupuje służby socjalne Wielkiej Brytanii), bo my, Polacy, to… w ogóle lepsze geny, lepsze wartości, lepsze dzieci, lepsze matki (wszak mamy Matkę-Polkę) i lepszy kolor skóry;
• mam w „głębokim poważaniu” międzynarodowe organa w postaci Komisji Weneckiej, Rady Europy, bo my – potomkowie Drzymały – sami chcemy pchać swoje wozy drabiniaste i żadnego Niemca/Francuza/Austriaka/Anglika/ itp. słuchać nie będziemy;
•  i nienawidzę rowerzystów, wegetarian, samotnych matek, ateistów, gejów/lesbijek, maratończyków, ekologów, kobiet z wkładkami domacicznymi, tych, którzy do czegoś w życiu doszli, tudzież innych – trzydziestu paru milionów;
• za to – kocham, wielbię, cenię, podziwiam i ubóstwiam Jarosława K., in spe Naczelnika, vel Ojca Narodu, alias Duce i Führera w jednym, bo to mój autorytet moralny, światopoglądowy i polityczny, wzorzec osobowościowy, ideał mężczyzny, człowieka i boga…

Wiem, że na szerokim świecie ludzie nie przejmują się tak bardzo Polską (są tacy, którzy myślą, że jesteśmy częścią Rosji). Inni czytają gazety, śledzą newsy w necie, lecz wcale nie wnikają w meandry polskiej polityki i złożoności podziałów między Polakami. Zawieszają się na jakichś nagłówkach i zapamiętują to, co najbardziej medialne – czyli sensacyjne, głupie…

I tkwiąc beztrosko na ławce w Tel Awiwie zaklinam w duchu, żeby żaden kręcący się tuż obok tuziemiec/obcokrajowiec nie postąpił tak, jak ja kiedyś. Żeby – bazując na pozorach, powierzchownej wiedzy, generalizacji – nie wrzucił mnie do wspólnego wora myśląc, że ja to ci, którzy (teoretycznie) mnie reprezentują.

Mówię cicho, żeby nie było słychać, że to po polsku, a głośno chcę się ukryć:

• I`m not from Poland, I came from Slovakia,  
• Io non sono Polacca, sono Tedesca,
• Ich bin nicht aus Polen… Ich bin Schwedisch.

Los się zemścił.