Przyjaźń damsko-męska – czy to się może udać? (1)

Generalnie wierzę w przyjaźń damsko-męską. Myślę, że ludzie są w stanie wznieść się ponad własną seksualność i zbudować relację opartą na wymianie intelektualnej, czy emocjonalnej (pozbawionej komponentu popędowo-erotycznego). Wierzę, że potrafią abstrahować od wzajemnej atrakcyjności fizycznej koncentrując się na walorach ogólnoludzkich.

Jednak mój problem, niestety, tkwi w tym, że mimo wiary w powodzenie przyjaźni damsko-męskiej, w moim przypadku – to zupełnie nie wychodzi 😦

Zawsze doświadczam jednego z dwóch scenariuszy: albo osoba płci męskiej, którą lubię, cenię i której ufam, dochodzi do wniosku, że przyjaźń to już za mało, bo ona (tzn. on) czuje coś innego, albo na horyzoncie pojawia się narzeczona/żona spanikowana (bądź z ryzykiem paniki) rychłą perspektywą odebrania jej faceta…  I na nic zdają się tłumaczenia i moje własne dialogi wewnętrzne, że przecież ja naprawdę nic nie zrobiłam!

Z żadnym z moich męskich przyjaciół nie tworzyłam relacji erotycznej… Nie lubię całować z facetami, z którymi nie łączy mnie związek o charakterze seksualnym, więc żadnego całowania również nie było! Ani czułych słówek, wywracania oczami, udawania słodkiej idiotki, więc co, do cholery, ze mną jest nie tak?!

Przyjaciel nr 1, czyli A.

Nie jest tak naprawdę moim pierwszym męskim przyjacielem, ale ponieważ nasza historia ciągnęła się przez wiele lat, chcę go jakoś „uhonorować”… 🙂

A. to znajomy mój i mojego Męża, dzięki niemu się poznaliśmy. Był bliską mi osobą, z którą podczas studiów lubiłam spędzać czas, dzielić się przeżyciami, emocjami i myślami. Kiedy związałam się z jego kolegą, czyli moim przyszłym Mężem, w naszej relacji nic się nie zmieniło. Mieszkaliśmy nawet ze sobą w wynajętym mieszkaniu, bo mój (ciągle przyszły) Mąż studiował w innym mieście.

A. był normalny – ciepły, miły, otwarty, bezpłciowy – przynajmniej ja tak go postrzegałam. Nie miałam nigdy dowodu, że w jego stosunku do mnie tkwi jakieś drugie dno, choć mój (wciąż przyszły) Mąż był innego zdania (co skutecznie bagatelizowałam). Wprawdzie A. raz „sypnął się” mówiąc coś, co mogło sugerować, że jego podejście do mnie jest bardziej niż przyjacielskie, ale po tym incydencie nic nie wskazywało na inny niż platoniczny charakter naszej relacji. Poza tym A. miał dziewczynę (która mnie szczerze nie znosiła – nigdy nie odkryłam przyczyn).

Po moim ślubie stosunek mojego przyjaciela do mnie uległ pewnej zmianie: A. stał się z lekka drażliwy, chwilami rozliczająco-uszczypliwy, miał o coś pretensje, jednocześnie konfrontowany – wycofywał się, negował, obśmiewał wszelkie zarzuty. Utrzymywał ze mną i Mężem poprawne relacje, choć zdarzyło się z jego strony zachowanie jakby zapomniał, że tworzymy związek…

Potem nasze drogi się rozeszły – inne miasta, praca. Kontakty ograniczały się do spotkania raz na  parę lat, jakiegoś wyjazdu na narty, pobytu na koncercie itp. Zawsze był ze mną mój Mąż… Niezależnie od tego, A. nigdy nie przepuścił okazji, aby podczas spotkania nie powiedzieć mi czegoś dziwnego. Dziwność polegała na tym, że zawsze w jakimś kontekście, niezależnie od upływających lat, padało słowo „kocham” w odniesieniu do mojej osoby… A więc usłyszałam od A., że nigdy nikogo nie kochał  i nie nienawidził tak jak mnie (bardzo mnie to zraniło), przy następnym spotkaniu zostałam przez niego przedstawiona nieznajomej osobie jako „X, która jest głupia, ale którą kocham”, A. „kochał” mnie też za sposób, w jaki wyrażam przestrach, a zwłaszcza za moją minę itp., itd. Przy jednym z „kocham” nastąpiła (niezbyt nachalna) próba usadzenia mnie sobie na kolanach…

Zaczęłam unikać możliwości spotkań z A. Zrezygnowałam ze sporadycznych rozmów z nim przez komunikatory. Jedna z naszych ostatnich konwersacji dotyczyła faktu, że zamierza się ożenić (w końcu!), co mnie bardzo ucieszyło, a jego – niekoniecznie. Oliwy do ognia dolała moja dawna przyjaciółka (która podczas studiów mieszkała ze mną i A.) beztroskim podsumowaniem: Och, on zawsze „miał” coś do ciebie. Jesteś jego femme fatale.

Parę miesięcy temu znowu zaistniała okazja do spotkania z A. Odbywała się pewna impreza, na którą mogłam pojechać z Mężem.

Wysłałam Męża. Samego. Ostatecznie A. to też i jego kumpel. Wrócił wściekły. Ty wiesz – powiedział z niesmakiem – że A. nawet się ze mną porządnie nie przywitał. Tylko od razu mnie zapytał, czy wciąż jesteśmy razem.

Przyjaciel nr 2, czyli K.

Kolegowaliśmy się, gdy byłam w liceum (on studiował). On był ode mnie starszy o parę lat, więc widziałam w nim kogoś w rodzaju opiekuna lub brata (którego nie miałam). K. chyba postrzegał mnie jako gówniarę, bo otaczał mnie troską i czasami mówił mi, że jestem małą x, która przed światem udaje dużą X 🙂

Ja w tym czasie prowadziłam intensywne życie towarzyskie, imprezowałam, zmieniałam chłopaków, ale K. trwał stabilnie przy moim boku. Odwiedzał mnie w miejscach, gdzie spędzałam wakacje, regularnie pojawiał się w moim domu. Nie dostrzegłam nigdy z jego strony żadnych awansów, choć moja mama widziała to inaczej (absolutnie się z nią nie zgadzałam).

Potem nasze drogi się rozeszły i spotkaliśmy się, gdy skończyłam już 30-tkę… To K. mnie odnalazł poprzez stare kontakty. Oboje byliśmy „żonaci i dzieciaci”, mieliśmy odpowiedzialne prace, realizowaliśmy kariery. Miło było się spotkać i powspominać stare czasy, a jeszcze milej – wyjść z roli poważnego dorosłego Pana/Pani.

K. prowadził interesy w mieście, w którym mieszkałam, więc dość systematycznie umawialiśmy się na lunch lub kawę. Rozmawialiśmy o bieżących problemach, książkach, filmach, ale i naszych odczuciach, przemyśleniach. Mój Mąż był w pełni wprowadzony w temat, jednak nie kwapił się, aby dołączyć do naszego grona (mimo, iż kiedyś poznał K.). Zresztą to było trudne – ja z uwagi na ruchomy czas pracy mogłam bezkarnie spotykać się z K. w południe, mój Mąż, niestety, w tym czasie musiał kwitnąć w pracy… Zaś K. skutecznie odmawiał pojawienia się u nas w domu na kolacji…

Sielankę przerwał telefon. Pewnego dnia zadzwoniła do mnie żona K. Nie znałam kobiety (to znaczy – znałam ją jedynie z relacji mojego przyjaciela).

• Czy chce pani spędzić Sylwestra z moim mężem? – zapytała dość ostro na wstępie. Niezależnie od jej tonu ucieszyłam się żywiąc przekonanie, że pytanie jest wstępem do propozycji, abyśmy w końcu wszyscy się poznali.

Przytaknęłam więc ochoczo, chcąc rozwinąć temat organizacji wspólnej imprezy, gdy na moją głowę posypały się gromy… Kobieta najzwyczajniej w świecie zrobiła mi drakę. Zwyzywała mnie okrutnie, oskarżyła o niecne zamiary, a ja zamiast się rozłączyć słuchałam osłupiała budząc niepokój mojego Męża, który chyba pierwszy raz widział mnie w stanie takiej katatonii.

To jeszcze nie był koniec!

W słuchawce zabrzmiał głos mojego przyjaciela (to były jego ostatnie chwile w tej roli), który aktywizowany dziarskimi pokrzykiwaniami żony (w tle) wygłosił komunikat o zaskakującej treści: Muszę ci powiedzieć, że wybieram żonę.

Zdurniałam jeszcze bardziej. Mówiąc o wyborze mamy na myśli różne możliwości… Ja tu nie widziałam żadnej opcji. Miał żonę i tyle… Gdzie tu miejsce na inną alternatywę? Bo przecież ja nią nie byłam – miałam męża, a K. kompletnie nie istniał dla mnie jako facet!

Nie byłam w tej relacji kategorią „kobiety do wzięcia”, co od początku było jasne, oczywiste i w pełni czytelne… Czyżby tylko dla mnie?

Przyjaciel nr 3, czyli R.

R. był bardzo fajny – miły, ciepły, inteligentny, refleksyjny, a w dodatku przystojny 🙂 Mieszkał na drugim końcu Polski, a poznaliśmy się, bo połączyła nas dość nietypowa relacja szkoleniowa – przez parę lat musieliśmy się regularnie spotykać (z racji wzbogacania edukacji), a owe spotkania odbywały się w licznym gronie, poza naszym miejscem zamieszkania.

Z grona stopniowo wykruszały się różne osoby i pozostał trzon – w tym ja i R. Łączyły nas podobne poglądy, skłonność do filozoficznych rozważań i długich dysput, otwartość na świat. Rozmawialiśmy o naszych doświadczeniach, przekonaniach, relacjach z bliskimi. Ja byłam już zamężna, R. miał dziewczynę, z którą zamierzał wziąć ślub.

Jego stosunek do mnie był aseksualny. Nigdy w jego zachowaniu nie rozpoznałam żadnego gestu, który świadczyłby o jakimś nieplatonicznym podtekście. Po prostu R. był ciepły, troskliwy i czułam, że naprawdę mnie lubi.

Moją pewność w kwestii aseksualności naszej relacji (chwilowo) podważyła koleżanka, która pewnego razu stwierdziła: Bardzo się podobasz R. Widzę jak na ciebie patrzy.

Na krótko zwątpiłam, po czym zignorowałam. Zbagatelizowałam też nieodłączną obecność R. w moim pobliżu, fakt, że dbał o miejsce dla mnie, kawę, sweter na moich ramionach.

Niepokój pojawił się wtedy, kiedy R. oznajmił szerszemu gronu, że czeka go pewne tragiczne wydarzenie. Dosłownie tak to ujął. Znajomi, poruszeni jego poważnym tonem i wyraźnie znękanym wyrazem twarzy, zaczęli dopytywać, a wtedy R. oznajmił, że chodzi o jego zaplanowany ślub, a właściwie konieczność jego zawarcia… Nie łączyłam tego w żaden sposób z moją osobą, dopóki nie nadszedł pewien list… (to były czasy, gdy jeszcze nie wysyłało się maili). List od R…

Zaczęłam wycofywać się z relacji. Nie chciałam skrzywdzić w żaden sposób nie znajomej mi dziewczyny, nawet jeśli to nie ja miałam wobec niej jakieś zobowiązania… Ułatwiły mi to okoliczności: cele edukacyjno-szkoleniowe zostały zrealizowane i nie było już pretekstu do dalszych spotkań… Ociągałam się z listami, doprowadzając do wygaszenia korespondencji…

Zabawne, że mój Mąż jakiś czas później trafił na R. Po dogadaniu, kto jest kim, oboje byli zaskoczeni, że okoliczności losu postawiły ich na wspólnej drodze.

Mój Mąż ze spotkania z R. wrócił nieco zdegustowany – Twój kumpel R. chyba się w tobie zakochał – oznajmił z niesmakiem. – Ciągle chciał oglądać twoje zdjęcia! A ja tam nie pojechałem po to, aby gadać o tobie.

I tak zamknęliśmy w trumnie kolejną moją damsko-męską przyjaźń. A jeśli ktoś myśli, że na tym koniec, to go zaskoczę – ciąg dalszy nastąpi…