Rocznica – takie tam rozważania…

Prawda jest taka, że nie cierpię rocznic. W życiu nie wyprawiłam żadnych imienin.  Zapominam o różnych jubileuszach i pseudo-ważnych datach, więc kompletnie nie przystaję do współczesnej rzeczywistości i kultu miesięcznic :). Jednakże dziś, korzystając z okazji „okrągłej” rocznicy istnienia bloga, pozwolę sobie na parę wynurzeń.

Przygodę z blogiem zaczęłam rok temu, a właściwie z trzema blogami… Ten, dotyczący mojej pasji, jest dość prywatny, ruch na nim niewielki – i tak ma pozostać… Drugi – „branżowy”- powoli przeradza się w portal i cieszę się, że mam na nim prawie dziesiątkę publikujących autorów… Wracając jednak do tego bloga…

Nie wiem, jak to jest u innych – z tym pisaniem… Ja, po prostu, lubię pisać. Udało mi się nawet wydać parę rzeczy i to nie własnym sumptem, w dodatku – za pieniądze, ale nie o tym mowa… Wracając do meritum – chciałam stworzyć przestrzeń, w której mogłabym niesfornie i niepokornie wypowiadać własne myśli. Na tyle niepoprawne politycznie/prywatne/subiektywne, że nie mogę dołączyć do nich własnego nazwiska, nie ryzykując konsekwencji w realnym świecie… Bo w rzeczywistym świecie jestem konkretną osobą, której rola zawodowa i społeczna wymaga, aby wypowiadać się tak, a tak… Oczywiście można by było zaryzykować, ale… czasem skórka nie jest warta wyprawki.

W blogu chciałam mieć prywatną przestrzeń – co zaznaczam zgoła obsesyjnie. W tej przestrzeni nie zamierzam nikogo celowo ranić, ani nękać, ale również nie chcę powstrzymywać się od ekspresji własnych poglądów. W konsekwencji – zdarzyło się tak, że utraciłam paru czytelników… 😦 Czasem z hukiem. Trudno, zabrakło mi woli do potakiwania…

Nudzę… Wracając do kwestii niniejszego bloga może przytoczę parę statystyk:

• w ciągu roku zajrzało do mnie tyle osób, ile (prawie) liczy Aleksandrów Kujawski, albo Gołdap, albo Wolsztyn, albo – tu, uwaga! – połowa Zakopanego! Czyli gdyby wszyscy górale płci męskiej, zamieszkujący Zakopane i okolice, zaniechali wypasania owiec na halach i wpadli na stronę http://www.damakameliowa.com, to właśnie oni odpowiadaliby za statystyki odwiedzin 🙂
• w ciągu roku zaglądał do mnie bez mała cały świat, ale nie łudzę się, że mieszkaniec Kuala Lumpur trafił tu zwabiony lekkością mojej klawiatury… 😦
• najpopularniejsze okazały się wpisy dotyczące panów w czerni (kobiety lubią klasycznie ubranych mężczyzn 🙂 ), czyli księży… [tu sugestia dla osób chcących zarobić na pisaniu bloga: warto tworzyć historie o miłości do księży lub z księżmi; ja, niestety, z własnej rady nie skorzystam, bo na razie nie mam świeżych, autentycznych historii];

Oto zrzut z mojej „wewnętrznej” strony… Osoby, które zajrzały na blog z wyszukiwarek, szukały w/w tematów. Ksiądz bije rekordy popularności…

• najmniej popularne są wpisy, które według mnie wcale nie są głupie – o próżności autora!
• czas sprawił, że niektóre osoby zagościły u mnie na stałe (Jotko – gorące pozdrowienia dla Ciebie), niektóre często mnie odwiedzają (mam nadzieję, że na stałe), niektóre pojawiają się dość tajemniczo i niepostrzeżenie :). To, co zaskakujące dla mnie, to fakt, iż do moich gości, z biegiem wpisów, czuję autentyczną sympatię… 🙂 a przecież znam ich jedynie z Internetu… Może wyobraźnia dopowiada pożądaną resztę…?

 

No, dobrze, a gdyby tak bez statystyk…

Zwyczaje 1: ugodowość

Myślę, że blog ze swoimi procesami funkcjonowania, po części odzwierciedla normy i reguły rządzące w realu. Konformizm jest w cenie (bo ludzie podobni do nas są postrzegani jako sympatyczni i bardziej bezpieczni). Natomiast polemika wzbudza nieufność, zaś spór – często prowadzi do zerwania kontaktów…

Ludzie obawiają się sporów postrzegając je w kategoriach ekspresji nienawiści („hejtu”), a nie jako sposób na wyrażenie własnego zdania. Tu się różnię – lubię spory i wszelkiej maści dyskusje i cenię tych, którzy bronią własnego zdania (a przede wszystkim je mają).

Zwyczaje 2: dialogi

Funkcjonując w blogosferze odkrywam swoiste rytuały. Ktoś popełnia wpis, dajmy na to pt. „Czarne jest czarne”.  Potem następuje komentarz gościa: „Czarne to nie czerwone”. Gospodarz bloga odpowiada: „Racja, czarne to nie czerwone i nie zielone”. Koniec dyskusji.

Gdy widzę taką wymianę, to czegoś mi brakuje (choć, mówiąc uczciwie, czasami sama bywam jej współautorem). Mam wrażenie, że w takich przypadkach komentarz jest tylko po to, by być. Nic nie wnosi, nic z niego nie wynika, gospodarz bloga nie zachęca do dyskusji, a nawet jak zachęca, to na próżno, bo gość już do tego wpisu nie powraca. A ja lubię wymieniać poglądy i rozmawiać…

Może o to chodzi niektórym blogerom – żeby czytać jak najwięcej blogów i zostawiać jak najwięcej komentarzy? Mam nadzieję, że nie…

Ludzie

Niektórzy w blogosferze są od paru lat. Niektórzy znikają lub milkną. Może mają dosyć? Może coś się stało? Niektórzy zostawiają informacje, inni znikają bez słowa.

Sama znienacka zamilkłam na parę miesięcy… Przyczyny były totalnie prozaiczne: zmieniłam jedną z moich prac. W rezultacie z pracy pół-zadaniowej zaangażowałam się w pracę totalnie zadaniową, co oznacza, iż bywają okresy, kiedy muszę poświęcić gros czasu na zdobywanie środków na „skibkę chleba” (pozdrawiam, Boja), a są okresy, kiedy mam więcej luzu… Tak to już jest…

Pisałam już o tym, iż zaskoczyło mnie, że gdy zniknęłam, to ludzie wyrazili zaniepokojenie… Wcześniej byłam przekonana, że czyjaś obecność lub jej brak nie ma dla reszty znaczenia… Choć z drugiej strony – sama żałuję, że paru ulubionych blogerów zamilkło (nie chcę nikogo wywoływać do odpowiedzi, ale brakuje mi paru kobiet odważnie wyrażających poglądy)… 🙂

Myślę, że blogerska działalność pozwala na kontakt z różnymi osobami. Pewnie niektóre z nich mogłyby być bratnimi duszami i w realu (choć ja jestem mało zaprzyjaźnialna), a niektóre… zaskakują swoją obecnością 🙂

Nie wiem, jak to jest u innych z kojarzeniem „rozmówców”. Ja pamiętam, kto z blogerów pisał o ciężkiej chorobie, kto ma cukrzycę, kto – córkę na medycynie lub syna umiejącego gotować, kto poznał idealnego faceta i kto zrezygnował z kariery, bo się wypalił nadmiernym zaangażowaniem, itd. Czytam to, co ludzie piszą i kojarzę nicki z konkretnymi zdarzeniami, cechami… Jednak jestem w stanie robić to w odniesieniu do dość ograniczonej liczby osób… I zastanawiam się jak to jest z tymi, którzy zaglądają na kilkadzieścia/kilkadziesiąt? blogów dziennie, tam zostawiają komentarze i również do nich zagląda kilkadzieścia osób, czy kojarzą ich wszystkich?   A może kunszt dialogu opiera się wtedy na wykorzystaniu myśli zawartej w komentarzu, bez kojarzenia autora, jego preferencji i poglądów?

Tematy

Czasami nachodzi mnie myśl, że zabraknie mi tematów… Myśl irracjonalna, bo w głowie krążą mi już kolejne wątki i pomysły. I z kolei włącza się obawa, że o czymś zapomnę… Ach, ten mój obsesyjny kawałek psyche…

Zabawne jest, gdy ludzie równocześnie, bez porozumienia, poruszają ten sam temat. Rozumiem, że mieszkające ze sobą kobiety, równocześnie mają menstruację, bo to kwestia feromonów, ale podobne wpisy? … Rozwiązanie, że popularnymi tematami mogą być te o wydźwięku „masowym” nie przejdzie mi przez gardło, tzn. klawiaturę…:), bo i po co?…

---

I to by było na tyle. Do kolejnego posumowania zamierzam przystąpić, gdy wytrwam w blogowej działalności 10 lat… Pod warunkiem, że Internet w naszym państwie będzie jeszcze istniał 🙂